Mijn eerste 'team Europe' selectie moest er eentje worden om nooit te vergeten! En zo geschiedde ... jammer genoeg wel in de zin die ik liever niet had moeten meemaken!
Ik heb 8k "mijn peren gezien", zelden heb ik zo op mijn tanden moeten bijten om de finish te halen (zonder cadeautje in mijn broek, oef, dat was nog de zwaarste opdracht)! Het was mij dan ook enkel en alleen om het mentale te doen om niet vroegtijdig uit de wedstrijd te stappen! Want doorlopen met zo'n krampen heeft geen enkele zin! Toch moest ik kost wat kost de eindmeet bereiken, ook al strompelde ik aan 3'40"/km over de eindmeet.
Ik had mijn ingewanden al voelen protesteren net voor de start, maar verwees die negatieve gedachte uit mijn hoofd! Dat is toch nergens goed voor! Toch werd ik bij mijn eerste lichte uitschuiver, na 200m al, opnieuw met deze afschuwelijke gedachte geconfronteerd toen ik bijna prijs had. Zo liep ik acht lange kilometers met mijn billen goed toegeknepen, echt waar, dit wil je niet meemaken! Voor mij was het de eerste keer dat ik zoiets meemaakte op wedstrijd en dit wens ik niemand toe! Zoals ik hierboven al zei, verder lopen in zo'n situatie heeft eigenlijk geen enkele zin, maar in de toekomst kan ik op moeilijke momenten blijven doorbijten met de gedachte dat ik nog nooit eerder moest uitstappen. Enkel en alleen met die gedachte ben ik aangekomen, anders was ik al lang uitgestapt! Verschrikkelijk!
Over mijn conditie maak ik me dus totaal geen zorgen na zaterdag, ik zou ook niet weten waarom! Dit gebeurt nu eenmaal en jammer genoeg kon ik me dus niet bewijzen in Edinburgh! Geen paniek dus, haha! Achteraf kon ik er nog (een beetje) om lachen, maar die 8k waren de meest verschrikkelijk uit mijn inmiddels 18 jarige loopcarrière!
Tot de volgende!
K.
Ik heb 8k "mijn peren gezien", zelden heb ik zo op mijn tanden moeten bijten om de finish te halen (zonder cadeautje in mijn broek, oef, dat was nog de zwaarste opdracht)! Het was mij dan ook enkel en alleen om het mentale te doen om niet vroegtijdig uit de wedstrijd te stappen! Want doorlopen met zo'n krampen heeft geen enkele zin! Toch moest ik kost wat kost de eindmeet bereiken, ook al strompelde ik aan 3'40"/km over de eindmeet.
Ik had mijn ingewanden al voelen protesteren net voor de start, maar verwees die negatieve gedachte uit mijn hoofd! Dat is toch nergens goed voor! Toch werd ik bij mijn eerste lichte uitschuiver, na 200m al, opnieuw met deze afschuwelijke gedachte geconfronteerd toen ik bijna prijs had. Zo liep ik acht lange kilometers met mijn billen goed toegeknepen, echt waar, dit wil je niet meemaken! Voor mij was het de eerste keer dat ik zoiets meemaakte op wedstrijd en dit wens ik niemand toe! Zoals ik hierboven al zei, verder lopen in zo'n situatie heeft eigenlijk geen enkele zin, maar in de toekomst kan ik op moeilijke momenten blijven doorbijten met de gedachte dat ik nog nooit eerder moest uitstappen. Enkel en alleen met die gedachte ben ik aangekomen, anders was ik al lang uitgestapt! Verschrikkelijk!
Over mijn conditie maak ik me dus totaal geen zorgen na zaterdag, ik zou ook niet weten waarom! Dit gebeurt nu eenmaal en jammer genoeg kon ik me dus niet bewijzen in Edinburgh! Geen paniek dus, haha! Achteraf kon ik er nog (een beetje) om lachen, maar die 8k waren de meest verschrikkelijk uit mijn inmiddels 18 jarige loopcarrière!
Tot de volgende!
K.